
ne kadardım bilmiyorum, bülent korkmaz vardı bıyıklı haliye. sonra kardeşi mert gelmişti. o da abisi kadar olmasa da iyi futbolcuydu.
biz "cesur yürek"i çok sevdik. laf ettirmedik ona hiç. galatasaray'a gol attığında takımı ve sevindiğinde içimizde "olur" dedik, görmezden geldik. hep aklımızda o hırsından ateş fırşkırtan gözleri ile omzunun sarıldığı görüntüler vardı zira, fonda ise "burası sami yen, burdan çıkış yok" sesleri.
kaç kere kovuldu, paf takıma yollandı bilmiyorum. ama keşke gelmeseydin bülent, keşke gelecekteki daha güzel günlerimiz için dönmeseydin yuvana, biz beklerdik seni. anlardık hep.
yiyecekler yine seni, tüketecekler. ama inadına unutulmayacaksın.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder